Nasıl insanlar olduk. Nasıl bir dünya bırakacağız bizden sonrakilere diye düşünmeden yaşıyor gibiyiz. Sokakta, işte, okulda hep bilindik lakırdılar, küfürler bağırışlar çağırışlar. Çocuklar, bir zamanlar irfan denizinde yüzen lakin artık heva heves denizine kapılıp giden büyüklerine hayretle bakıyorlar. Kendisine bile faydası kalmayan çocuklar için neyi değiştirebilir ki.
İnsan alışınca karanlığa bir ışık sızmayagörsün içeri pencereden. Hemen kapatıverir pencereyi. Ve örter perdeleri sonuna kadar. Öyle bir çağa düştük ki, perdeler bir tek hakikate gölge oluyorlar.
Artık dini bir yorum yapamaz olduk. Artık arif bir zatın sözünü paylaşamaz ve kitabını okuyamaz olduk. Sırf bilmem filanca yayınevinden çıktığı için. Bırak kutuplaşmayı artık küresel ısınmayı unuttu millet bunca sıcak gelişmelerin getirdiği soğukluktan. Bu böyle nereye gider bilmeden uçurumlara sürüklendiğimizden bihaber ömür çürütüyoruz.
Parayla imanın kimde olduğu bilinmez der arifler. Öyle bir zamana geldik ki, bayrak diye bağırıp çağıranların kiminle düşüp kaktıkları belli değil. İmansız gördüklerimiz başka mahallenin çocukları diye ötekileştirdiğimiz insanlardan öğrenir olduk irfan denizine giden yolun adresini.
Ben yola düştüğümden beri, bildiğim hakikatlerin çizgisinde yürüdüm. O yola çıksam da o yoldan hiç çıkmadım. Allah ve resulünü rehber kıldım kendime. Ve sarıldım kuran ile sünnete dört koldan. Ve vatanım bildim yaşadığım coğrafyayı. Toprağa her bastığımda altında yatan aziz şehitlerimizin hatırasını çiğner miyim korkusuyla yaşadım. Ve bundan sonrada çizgimi bozacak değilim. Ben bu yola yükselmek için çıktım. Ben çıktığım bu yola dünya diyorum. Dünyaya yükselmeye geldik. Alçak uçuşlarda gözüm yok. Dedim ya yola çıktı yoldan çıkmadım. Biiznillah…