Tırnak yeme davranışı bir alışkanlık olarak görülmektedir. Genellikle 3-4 yaşlarında başlanır çoğu zaman kendiliğinden kaybolur. Çok az kişide ergenlik ve yetişkinlik yıllarında da görülmeye devam eder. İçe dönük özellik gösteren kişilik özelliğine sahip kişilerde tırnak yeme davranışı varsa çabuk heyecanlanma ve hızlıca öfkelenme gibi özellikler de eşlik edebilir.
Nedenleri Nelerdir?
* Ebeveynlerin çocuklarıyla iletişimi güvenli kuramaması ve yeterli ilgi gösteremeyerek ihtiyaçlarını karşılayamaması,
* Yargılama, eleştiri ve baskının çok olduğu otoriter bir ebeveyn özelliği gösteren ailedeki disiplinin çocuğu zorlaması,
* Kardeş kıskançlığı, ebeveyn ya da yakın aileden birinin kaybı, boşanma evcil hayvan ölümü, doğal afetler gibi travmalara maruz kalma,
* Ailede tırnak yeme davranışına sahip bir bireyin çocuğa model olması,
* Çocuğun içinde bastırdığı saldırganlık dürtüleri varsa dışarıya yansıtma için mücadele yöntemi araması,
* Özgüvensizliğini, stres ve kaygısını, bulunduğu duruma olan öfkesini bastırma,
* Sosyal ortamda bulunma kaygısıyla baş etmesi gereken durumların (örneğin; tahtaya kalkma, sınıfta sunum yapma vb.) oluşması,
Ebeveynlere Öneriler Nelerdir?
* Çocukla iletişim kurarken yalnızca düşüncelerini paylaşmak yeterli değildir aynı zamanda duygularını da paylaşma önemli görülmelidir.
* Çocuklar bilmedikleri duyguyla baş başa kaldıklarında nasıl mücadele edeceklerini de bilemezler. Her duyguyu yaşamaları gerektiği anne babalar tarafından her duyguları desteklenmelidir. Öfke, üzüntü gibi olumsuz görülen duygularda ise sağlıklı bir şekilde nasıl dışa vurabilecekleri açıklanmalıdır.
* Çocuğu her koşulda dinlemek önemlidir. Yaşadığı duyguyu tanısa bile dinlenmediği gördüğü bir ortamda duygularıyla yine tek başına mücadele etmeye çalışacaktır.
* Aile içerisinde yalnızca çocuğu değil tüm aile bireylerinin birbirini dinleyerek sağlıklı iletişim içerisinde olması gerekmektedir.
* Otoriter ve hoşgörünün olmadığı aile ortamlarında çocuk kendini ifade etmekten kaçınacaktır. Bu durumda tırnak yeme davranışının derinleşmesine neden olur.
* Huzursuzluk hissini bastırmada çocuğun sık sık tırnak yeme davranışına başvurması muhtemeldir. Kendince uyguladığı bu başa çıkma yönteminden vazgeçmesi için huzurlu hissetmesi temel şarttır. Ev içindeki sakinlik kötü alışkanlıklarla mücadelede önemli görülmektedir.
* Ailede bireylerinin çocuğu bu davranışından ötürü sık sık yargılama yapmaları ya da uyarmaları sorunun çözümünde işlevsiz kalacaktır. Aksine çok sık uyarılan ya da davranışından ötürü utandırılan çocuk tırnak yeme davranışının sıklığını artıracaktır.
* Çocuk 3-4 yaşına gelene kadar fiziksel bir zarar içermiyor ve sıklığı çok değilse görmezden gelinerek sorunun üstesinden gelinebilir. Ancak çocuğun fiziksel sağlığına zarar noktasına ulaşmış bir durum gözlemi varsa profesyonel destek alınması gereklidir. Ayrıca 3-4 yaşından sonra da tırnak yeme davranışı kendiliğinden kaybolmadıysa yine bir uzmandan destek alabilirsiniz.
* Çevredeki diğerleri tarafından da çocuk yargılanabilir ya da davranışlarını sebebiyle akranları tarafından zorbalığa uğrayabilir. Bu durumda da çocuğun öğretmeniyle iletişimde olmak önemlidir. Çocukla bu konuda iletişimde bulunurken diğerlerinin neden bu konuda kendisine rahatsız edici davrandıkları açıklanmalı ve çocuğun duygularını paylaşmasına izin verilmelidir.
* Tırnak yeme davranışı her ne kadar bir alışkanlık olarak kabul edilse de ilerleyen yaşlarda kendiliğinden kaybolma özelliği göstermektedir. Bu kaybolma özelliğini bilmek anne-babaların kaygısını azaltacak bir bilgidir. Anne- babanın bu konudaki endişeli davranışları çocuğu daha fazla kaygılandıracak ve davranış sıklığını artıracaktır. Fazla kaygının çözüme katkısı olmadığı gibi sorunun derinleşmesine yol açacağı unutulmamalıdır.
* Çocuğu destekleyen davranışlar için yalnızca sizden teşvik cümleleri duyması yetmeyebilir. Bu konuda öğretmenlerini bilgilendirebilir, aile büyüklerinden de yardım isteyebilirsiniz.